فیزیولوژی پایه ای روئینگ

فدراسيون قايقراني و اسكي روي آب جمهوري اسلامي ايران
فيزيولوژي پايه اي روئينگ 2

تهيه و تدوين :
عمران پور عسكر پرست
سميرا صامت
مجتبي صفائي
محمد علي قرائت
ليلا عيدي

( كميته روئينگ )

فيزيولوژي اصلي ورزش روئينگ
1- معرفي
روئينگ ورزشي است كه احتياج به وضعيت خوب بدن براي عمل كردن در سطح اجرايي بالا را در طول مدت تمرين و مسابقه دارد . در طول تمرين و مسابقه ، بدن انسان مانند موتوري ، براي به حركت در آوردن قايق روئينگ در آب عمل مي كند . و مانند موتور نيز ، بدن انسان احتياج به انرژي دارد تا قادر به عمل كردن باشد . منبع انرژي براي انقباض عضلات ، پيوندهاي شكسته شيميايي در سلول هاي عضله است . اگر چه اين پيوندهاي شيميايي بايد جايگزين سوخت هاي بدن شوند سوختهاي بدن ، كربوهيدراتها و چربي هاي غذاهايي است كه مي خوريم . و بصورت كليگوژن و چربي در بدن ذخيره مي شوند و وقتي احتياج بدان داريم ، براي بازيافت پيوندهاي شيميايي در سلول هاي عضله استفاده مي شوند .
به منظور افزايش راندمان بدن انسان ، براي استفاده از سوختها و توليد انرژي ، سازگاريهاي زيادي در طول تمرين در بدن اتفاق مي افتد . در اين بخش فيزيولوژي تمرين ها ، به صورتي بيان شده است كه به شما اجازه خواهد داد تا مفهومي از تعدادي از اين سازگاريها داشته باشيد .

2- حركت روئينگ
در آغاز به منظور مطالعه در خصوص سرعت بخشيدن به حركت روئينگ ، دانستن فيزيولوژي روئينگ لازم است . حركت به سمت جلو و عقب قايقران ، در داخل قايق ، كه در داخل قايق به روي صندلي تحرك داشته و پارويي را كه در آب قرار دارد را به طرف خود مي كشد كه اين حركت او باعث حركت روئينگ مي شود .
زماني به بهترين وضعيت قايق در سراسر سطح آب مي رسيم كه ورزشكار پارو را به طرف خود مي كشد اين خود باعث نيروي مثبت هدايتي در قايق مي گردد . وقتي كه پارو خارج از آب است و قايقران به سمت مخالف قايق حركت مي كند ، سبب نيروي منفي هدايتي مي شود .
شيوه يا عملكردي كه ورزشكاران استفاده مي كنند بايد متناسب با استفاده مناسب توده هاي عضله و حركت قايق به سمت افزايش نيروي مثبت هدايتي باشد و نيروهاي منفي هدايتي را به حداقل برساند . كه اين خود مانع از حركت توام با زور در هر مسابقه مي شود و سبب مي شود كه به بيشترين سرعت ممكن در طول مسابقه 2000 متر روئينگ دست يابد . در طول هر حركت ، قايقران در هر 220 تا 250 پارويي كه در طول مسابقه مي زند ، معادل 40 تا 45 كيلو گرم فشار به دسته پارو وارد مي كند .

3 – مسابقه روئينگ
در اينجا ورزش روئينگ را مورد بررسي قرار مي دهيم 2000 متر مسابقه روئينگ شامل 3 بخش يا مرحله است . مرحله شروع يا استارت ، مرحله مياني يا مسافتي ، مرحله پاياني يا سرعتي (موشكي )
در مرحله شروع ، قايق هاي روئينگ معمولاً مسابقه را با سرعتي كه بيشتر از سرعت در مرحله مياني يا مسافتي است آغاز مي كنند و سرعت قايق بيشتر از ميانگين سرعت بدست آمده توسط قايق در طول مسابقه است براي حفظ اين سرعت زياد ، بدن از پيوند هاي شيميايي ذخيره شده در سلول هاي عضله و شكست سوختهاي ذخيره شده استفاده مي كند . اگر چه در طول اين مرحله از مسابقه ، سلولهاي عضله ، بدون دريافت اكسيژن كافي سوختهاي شكسته شده عمل مي كنند . اين فرآيند بي هوازي ( بدون اكسيژن ) ناميده مي شود . كه اين خود در توليد مواد زائد ، اسيد لاكتيك نقش دارد . تراكم اسيد لاكتيك سبب درد عضلات ورزشكار مي شود .
در بخش مياني يا مسافتي ، ورزشكار از انرژيي استفاده مي كند كه از تبديل سوختهاي ذخيره شده به انرژي -كه اكسيژن مصرف مي كنند – بدست آمده است . وجود اكسيژن كافي در سيستم ، باعث شكستن كامل سوختها مي شود كه هوازي ( با اكسيژن ) ناميده مي شود . اين مرحله به مدت 4 تا 6 دقيقه تا بخش پاياني ادامه دارد .
اگر چه متابولسيم بي هوازي به سرعت انرژي آزاد مي كند و عملكرد سريع عضلات را افزايش مي دهد . اما قابل ذكر است كه فرآيند هوازي در حدود 18 بار موثر تر از متابولسيم بي هوازي است و سبب ضايعات اسيد لاكتيك نمي شود . همانطور كه گفته شد در مرحله شروع ، قايقران سرعت پارو زدن را افزايش خواهد داد و در طول مرحله پاياني يا سرعتي ، قايقران تلاش بيشتري مي كند و سرعت قايق ، انرژي لازم بدن را افزايش خواهد داد . بطوريكه از ميزان ظرفيت فرآيند متابولسيم هوازي براي توليد انرژي كافي تجاوز خواهد كرد .

Figure 1

بنابراين فرآيند متابولسيم بي هوازي ، فقط براي توليد ضايعات ، اسيد لاكتيك و افزايش آن شكل مي گيرد به منظور بهبود توانايي ورزشكاران ، براي حركت قايق روي آب ، لازم است كه ظرفيت ورزشكاران را به منظور توليد انرژي و بهبود توانايي ورزشكاران را – كه در بدن اتفاق مي افتد- افزايش دهيم . كه اين ، ظرفيت استقامت ورزشكاران ناميده مي شود .
اما در واقع ظرفيت استقامت چيست ؟
4-ظرفيت استقامت
به طور كلي ظرفيت استقامت به عنوان توانايي و مقاومت در اجراي فعاليتهاي فيزيكي تعريف شده است . اگر چه مقاومت بيشتر همان توانايي ورزشكار در اجراي فشار وارد شده بر آن در بيشتر از يك مدت زمان مشخص خواهد بود ، براي ورزشكاري كه فشار بيشتري را تحمل مي كند ( به اين منظور ، حركت قايق در مسير ، در مدت زماني كوتاه است ) لازم به ذكر است كه افزايش ظرفيت استقامت ورزشكار تنها را تمرينات مناسب امكان پذير است .
به عنوان مربي روئينگ ، شما مسئول هستيد تا اثر تمرينات بر روي ورزشكار خود را بدانيد اين روش به شما كمك خواهد كرد در مقدمات برنامه هاي موثر آموزشي ، تطبيق فيزيولوژيكي مطلوبي شكل گيرد . هدف شما اين خواهد بود كه به ورزشكار فرصت دهيد تا به بالاترين سطح عملكرد خود برسد و به موجب آن توان خود را افزايش بخشد .

5: متابوليسم هوازي :
تمرين مناسب براي افزايش ظرفيت استقامت ورزشكار بايد شامل تمرينات هوازي باشد كه اين تمرينات به 75 تا 80 درصد از انرژي استفاده شده در مسابقه روئينگ كمك خواهد كرد . بنابراين اهميت انتقال اكسيژن و استفاده از آن خيلي شفاف است اگر چه اين خود دو سئوال مهم را پيشخواهد آورد چطور اكسيژن را از هوا مي گيريم و به سلول هاي عضله مي فرستيم ؟ چگونه انرژي در سلول هاي عضله شكل مي گيرد ؟( بوجود مي آيد ) فرآيندي كه سلول هاي عضله از اكسيژن استفاده و انرژي توليد مي كنند پيچيده است كه در بخش دوم و سوم FISA CDP توضيح داده خواهد شد .

1-5- روش انتقال اكسيژن
انتقال اكسيژن از هوا به سلول هاي عضله شامل سه مرحله است .
اولين روش ، روش تنفسي : در اين روش هوا كه شامل اكسيژن است توسط تنفس به ششها فرستاده مي شود تقريباً 2 در صد از هوا متشكل از اكسيژن ( O 2 ) است . بعد از آنكه ششها هوا را دريافت كردند .
Th

e oxygen 2

روش دوم : سيستم گردشي ، خوني كه از اكسيژن اشباع شده است . از شش ها به قلب حمل مي شود و قلب از آنجا آن را به شريان ها پمپ مي كند ، فضايي كه بيشترين خون آميخته با اكسيژن را به خود اختصاص داده است كه به آن فعاليت (عملكرد) عضله ها مي گويند.
از آنجائيكه خون در سيستم گردش در جريان است . شريان ها كوچكتر شده و به هزاران سرخرگ كوچك تقسيم مي شوند كه آنها را مويرگ مي نامند مويرگها به طوري كوچك مي شوند تا بافتهاي عضله را فرا گيرند .
در روش سوم سيستم عضلاني انتقال يا انتشار اكسيژن اتفاق مي افتد . همچنانكه اكسيژن از طريق ديوارهاي مويرگ از سلولهاي عضله عبور مي كند در سلول هاي عضله اكسيژن آن گرفته مي شود و به ميتوكندريا (مركز توليد سلولهاي عضله برده مي شود . در تبديل سوختها به انرژي فرايند كاربرد اكسيژن ’ استفاده مي شود . از آنجايي كه اكسيژن به سلولهاي عضله مي رسند يعني از جايي كه براي توليد انرژي در فرايند متابوليسم هوازي استفاده مي شود سه روش مختلف كاربرد اكسيژن را ديديم . يعني سيستم تنفسي ’ سيستم گردشي ’سيستم عضلاني هوايي كه به داخل شش ها فرو مي بريم حامل اكسيژن اوليه است ، از ششها ’ اكسيژن به خون منتقل مي شود . سپس خون دومين حامل اكسيژن است . خون آميخته به اكسيژن به قلب حمل مي شود و به شريانها و سپس به مويرگها پمپ مي شود . زمانيكه مويرگها خون را حمل مي كنند . به بافت عضله مي رسند و اكسيژن به سلول هاي عضله انتقال مي يابد . در سلولها ’ اكسيژن به منظور فرآيند توليد انرژي استفاده مي شود . با نگاهي دقيق به اجزاي اصلي اين سه سيستم ’ اسكان افزايش عملكرد موثر آنها را در تمرينات مرور خواهيم كرد .

Figure 3

2-5 مولفه ( اجزاي ) اصلي انتقال اكسيژن
اولين مولفه شش ها هستند شش ها قادرند در طول تمرينات شخص عادي 120 تا 180 ليتر هوا را در خود جاي دهند . با بررسي ورزشكاران در حين عمل پاروزني مشاهده شده است كه آنها بيشتر از 200 ليتر هوا در هر دقيقه وارد شش هاي خود مي كنند .
با توجه به اينكه هواي دم تقريبا شامل 21 در صد اكسيژن است و اين بدان منظور است كه ورزشكاران سنگين وزن در طول تمرينات سنگين خود مي توانند تا 42 ليتر اكسيژن به داخل ريه خود وارد كنند . با توجه به بررسي هاي به عمل آمده مي توان گفت كه متابوليسم اكسيژن نياز بدن است . و با تمرينات شديد تغيير نمي كند . دومين مولفه توانايي حمل اكسيژن توسط خون مي باشد . كه اين به حجم خون و تعداد سلولهاي قرمز در آن وابسته است . سلولهاي قرمز خون ’ هموگلوبين يا حمل مي كنند كه در واقع اكسيژن داخل خون را حمل مي كنند به طور معمول ورزشكاراني كه تمرين هاي مرتب دارند ’ حجم كل خون و تعداد سلولهاي قرمز خون بيشتر از اشخاصي است كه تمرين بدني ندارند .
مشاهده شده است كه تمرينات استقامت مي تواند 16% افزايش در حجم خون ايجاد كند . اين تغيير به خاطر افزايش حجم پلاسما و حجم سلول هاي قرمز خون است .
سومين مولفه قلب است . بازده قلبي عامل سنجش كميت خوني است كه در يك دقيقه به سيستم گردش خون پمپ مي شود كه اين مساوي است با حجم خون پمپ شده در هر ضربان قلب كه در ضربان قلب ضرب مي شود حجم خون پمپ شده مي تواند توسط تمرينات افزايش يابد .
بازده قلبي به هنگام استراحت ’ در هر دقيقه 5 ليتر بيشتر از 40 ليتر در دقيقه ’ در طول تمرينات شديد است . بازده قلبي در كاهش تمرينات و استراحت كه اغلب در تمرينات اتفاق مي افتد ’ از شاخص هايي است كه مقدار ضربان قلب را افزايش مي دهد .
4

تصوير (35)
با توجه به اينكه در طول تمرين ’ قلب يك مرد عادي تقريبا مي تواند 110 ميليمتر خون در هر ضربان قلب را پمپ كند و با اين فرض كه ضربان قلب در هر دقيقه 200 بار باشد ’ به اين نتيجه خواهيم رسيد كه در هر دقيقه مي تواند 22 ليتر خون را پمپ كند .
در ورزشكاران (سبك وزن مرد ) ميزان ضربان 160 ميلي متر و در (سنگين وزن مرد ) تا 200 ميلي متر بيشتر خواهد بود و مي تواند 32 تا 40 ليتر در دقيقه خون را در بالاترين حد تمرينات پمپ كند . در نتيجه خون هموگلوبيني در سطح 15 گرم در هر 100 ميلي ليتر خون دارد و 200 ميلي متر اكسيژن در هر ليتر حمل مي كند . و مي تواند تا 8 ليتر اكسيژن در دقيقه به سيستم عضلاني تحويل دهد .
5

چهارمين مولفه غلظت مويرگي است . هر بافت عضله توسط مويرگهايي كه به شريان ها مي رسند فرا گرفته شده اند . افزايش تعداد مويرگهايي كه قسمتي از بافت عضله را فرا گرفته اند ’ خون بيشتري را به آن قسمت ها تحويل مي دهد ’ در نتيجه اكسيژن بيشتري به عضله مي رسد .
در اينجا نشان داده شده است كه احتمالا ’ تمرين ’ تعداد كل مويرگهاي كاربردي كه توسط بافت عضله ’ فرا گرفته شده اند را افزايش مي دهد و در نتيجه اجازه مي دهد كه اكسيژن بيشتري در دسترس عضله باشد .

6

مولفه ديگر انتقال اكسيژن جريان خون به عضله هاي فعال است . در طول تمرين ’ جريان خون به عضلات فعال افزايش مي يابد . به اين دليل كه شريان ها ’خون را به فضاها ي غير فعال ’ كه مايل به منقبض شدن هستند حمل مي كند در حاليكه شريانها خون را به بخشهايي كه نياز بيشتري اكسيژن دارند ’حمل مي كند كه آن تمايل به منبسط شدن ( گشاد شدن ) دارد تحقيقات نشان داده است كه تمرينات ورزشي ’ جريان خون را براي عضله هاي فعال افزايش مي دهد . همچنين در سلولهاي عضله به منظور مصرف اكسيژن ’ سازش زيادي صورت مي گيرد .
استقامت در تمرينات ’ موثر بودن مجموعه سلولهاي عضله اي به منظور افزايش توليد انرژي را نشان داده است سازگاري هايي كه استفاده اكسيژن را بهبود بخشيده اند در بخش يك و دو F I S A C D P بحث خواهد شد .

3-5 محدوديت ها
مولفه هاي اصلي كه شامل انتقال اكسيژن است در بحث قبل مطرح گرديد . اگر چه آنها به طور يكسان در مبحث محدوديتهاي فرايند انتقال مهم نيستند . سيستم تنفسي اكسيژن بيشتري را نسبت به سيستم گردشي تحويل مي دهد و مي تواند خون بيشتري را انتقال دهد . بنابر اين شش ها در تمرينات ورزشكاران رويينگ محدوديتي را ايجاد نمي كنند . اگر چه سيستم گردشي مي تواند با تمرينات پيشرفت كند و مي تواند تاثير بيشتري روي ظرفيت فيزيولوژي ورزشكار داشته باشد . به منظور ايجاد تاثير تمرينات در سيستم گردشي ’ هرگونه تمرين كه به قلب فشار آورد ’مي تواند شامل پيشرفت در انتقال اكسيژن و در نتيجه جذب اكسيژن شود .
اكسيژن در عضلات گرفته مي شود و در تبديل سوخت به انرژي استفاده مي گردد . اين دو فرايند به اين دليل ذكر شده اند . كه بطور قابل توجه اي باعث پيشرفت تمرين شوند و در نتيجه در پيشرفت ظرفيت فيزيولوژي مثمر ثمر واقع شوند . بسياري تمرينات فيزيولوژيست ها شامل سيستم عضله اي است كه به منظور داشتن پتانسيل بيشتري براي پيشرفت متابوليسم هوازي است . به منظور ايجاد تمرينات موثري كه در مصرف اكسيژن ’ توسط سلولهاي عضله تاثير گذار است ’ تمرينات بايد بصورت ورزشهاي ويژه با عملكرد عضلاني كه همان تحرك هاي خاص ورزشي و تمرينات سبك و طولاني مدت است مي باشند . در آخر ’ نمونه هاي خاصي براي تمرين اين سيستم را بازگو خواهيم كرد . با توجه به توضيحات ’ متابوليسم هوازي قادر به فراهم كردن تمام انرژي كه بدن در طول فعاليت به آن نياز دارد نخواهد بود . نگاهي خواهيم داشت به سيستم ديگري كه انرژي بدن را بدون حضور اكسيژن تامين مي كند .

6- متابوليسم بي هوازي
در اينجا اين بحث را با فرايند متابوليسم بي هوازي كامل مي كنيم . اگر چه منبع ديگر انرژي كه شامل 20 تا 25 در صد از انرژي استفاده شده در مسابقه رويينگ مورد استفاده قرار مي گيرد كه ما آن را متابوليسم بي هوازي مي ناميم . متابوليسم بي هوازي اساسا در مرحله شروع ( استارت ) و در مرحله پاياني مسابقه رويينگ كاربرد دارد . در اينجا بايد خاطر نشان كرد كه در طول ثانيه هاي آغازين مسابقه ’ انرژي از طريق پيوند هاي شيميايي ذخيره شده در سلول هاي عضله فراهم مي شود.
بعد از دوره آغازين بدن بايستي توسط گليكوژن شكسته شده بي هوازي انرژي مورد نياز مرحله ابتدايي خود را جبران كند

7

مهارت زياد در مرحله استارت و نهايي مسابقه ’ استفاده از سيستم بي هوازي را ايجاد مي كند كه آن فراهم كردن سرعت بالاي انقباض عضله ها و ايجاد انرژي كافي به منظور رسيدن به انرژي بالايي كه بدن بدان نياز دارد است . استفاده از سيستم متابوليسم بي هوازي براي سوخت هاي شكسته شده ’ ضايعات شناخته شده اي بنام اسيد لاكتيك را فراهم مي كند . تراكم اسيد لاكتيك ’سبب خستگي مي شود و توانايي عضله ها را براي منقبض شدن كاهش مي دهد . تمرينات ’ توانايي ورزشكاران را به منظور تحمل كردن تراكم اسيد لاكتيك بهبود مي بخشد .مثمر ثمر واقع شده است اما اين مورد به متابوليسم هوازي اهميت داده شده است اطلاعات بيشتر در خصوص اين دو سيستم متابوليسم در بخش 1 و 4 توضيح داده خواهد شد .

7- اندازه گيري
چگونه توانايي عملكرد مناسب ورزشكاران با بدنشان اندازه گيري مي شود ؟
با استفاده از لوازم آزمايشگاه ’ تمرينات فيزيولوژي ’ مي توان ميزان حداكثر اكسيژن جذب شده را اندازه گيري كرد . حداكثر اكسيژن جذب شده ( vo2 max ) بيانگر ميزان حداكثر كل متابوليسم هوازي در ورزش روئينگ بسيار مهم است . تفاوت بين حجم اكسيژني كه از هوا استنشاغ شده و حجم اكسيژني كه بيرون داده شده ’ اندازه گيري مي شود .

8

(هواي تنفس شده از اتمسفر شامل 9/20 درصد اكسيژن است ) . اين تفاوت در مقدار هواي بيرون داده شده ( بازدم ) ضرب مي شود تا به حداكثر اكسيژن كامل مصرف شده ورزشكار برسد كه اين بيانگر ميزان هر ليتر از اكسيژن در دقيقه مي باشد . ميانگين ذكر شده ’ ميزان حداكثر vo2 ( اكسيژن جذب شده ) است كه در ورزشكاران بين المللي روئينگ مشاهده شده است .
مرد سنگين وزن : 2/6 ليتر در هر دقيقه
مرد سبك وزن و نوجوان : 3/5 ليتر در هر دقيقه
زن سنگين وزن : 4/4 ليتر در هر دقيقه
زن سبك وزن و نوجوان : 9/3 ليتر در هر دقيقه
حداكثر اكسيژن جذب شده vo2 ) ) مي تواند ، مصرف نسبي اكسيژن ورزشكار را با تقسيم بندي حداكثر اكسيژن جذب شده توسط وزن بدن ورزشكار به كيلو گرم را بيان كند به عنوان مثال با مصرف vo2 نسبي مي توانيم ميانگين مصرف 68 ميلي ليتر بر هر كيلو گرم در دقيقه را براي سنگين وزن و 71 ميلي گرم بر هر كيلو گرم در دقيقه براي سبك وزن قائل باشيم

اگر چه اندازه گيري اكسيژن جذب شده تجهيزات گران قيمت لازم دارد اما اين اطلاعات براي پرورش قايقرانان جهاني لازم نيست .

9

سيستم اندازه گيري ديگري براي متابوسيم هوازي و بي هوازي در بخش Џ و Ш Ftsa cpd توضيح داده خواهد شد . در اينجا لازم است تا نگاهي به روش هاي تمريني كه سيستم متابوسيم هوازي را بهبود مي بخشد بياندازيم .

8- روش هاي تمريني
به منظور شرح اطلاعات كاربردي براي روشهاي تمريني ارائه شده ، مركز توجه اين بخش به روي روشهاي تمريني كه بر روي سيستم اصلي متابوسيم هوازي است اثر دارد .
سه سيستمي كه شش ها قلب و عضلات را بيان كرده است .

10

1-8- شش ها
سيستم تنفسي نمي تواند بطور قابل توجهي به منظور افزايش كارايي كل سيستم مثمر ثمر واقع شود اگر چه ششها خود را با فشاري كه با افزايش تنفس به دليل تمرين پيش مي آيد سازگار مي نمايد اما سيستم تنفسي به عنوان محدوديتي براي بهبود بخشيدن فيزيولوژي سطح نشده است .
2-8- قلب
سيستم گردشي مي تواند با تمرين پيشرفت كند . تمرينات بسيار موثري كه باعث توسعه و استقامت قلب مي شود . مهمترين نوع تمرين به منظور ايجاد اين تأثير ، تمرين با فاصله زماني است تمرينات با فاصله زماني ، روش منظمي كه با فعاليتهايي در دوره هاي كوتاه مدت و با فشار بالاي تمرينات تناوبي و با زمانهايي براي استراحت فراهم مي كند اين نوع از تمرينها باعث بازده قلبي براي بدن است كه در نتيجه ظرفيت انتقال اكسيژن را افزايش مي دهد .
3-8- عضلات
همچنين سيستم عضلاني مي تواند با تمرينات بهبود يابد موثر ترين نوع از تمرينات سبب مي شود كه بافت عضلاني ، اكسيژن بيشتري مصرف كند . مهمترين نوع از تمرينات ، تمرينات با فاصله زياد است . فاصله زماني زياد روش منظمي است كه دوره اي طولاني زماني را در فشار تمريني متوسط مصرف مي كند . يا به طور متناوب زمانهايي براي استراحت ندارد . اين نوع از تمرينات ميزان مويرگها ي احاطه شده توسط بافت عضلاني را افزايش مي دهد و فعاليت و مكانيزم سلول هاي عضلاني را با مصرف اكسيژن افزايش مي دهد اين توضيح واضحي از انواع تمريناتي بود كه سطح اجرايي ورزشكار
را ارتقاء مي بخشد . بقيه موارد در بخش I و II FISA COP با برنامه هاي توسعه آماده سازي در اطلاعات بعدي ذكر خواهد شد .

9- خلاصه
شما مي بايستي اطلاعات اصلي در خصوص شرايط فيزيولوژي ورزش روئينگ را كسب كرده باشيد . با اين اطلاعات قادر خواهيد بود كه با آگاهي از سيستم بدني ورزشكارتان كه براي ورزش روئينگ بسيار مهم است به او بپيونديد و اين سيستم را توسعه بخشيد .