آموزش گام به گام جودو (1)

جودو ورزشی است که در هنرهای رزمی جوجوتسو ریشه دارد. زمانی در قرن شانزدهم و واژه جوجوتسو به عنوان واژه ای کلی برای هنرهای رزمی بدون ابزار در ژاپن شناخته می شد. جودو پیش از این که به عنوان ورزش های المپیک در سال 1964 پذیرفته شود، سیستمی برای دفاع شخصی بود که توسط جیگوروکانو پایه گذاری شد.

جودو در هنرهای رزمی بدون ابزار (با دست خالی) سامورایی کهن ریشه دارد که براساس گرفتن لباس های یکدیگر (کومی کاتا) قرار داشت. نام های زیادی در ابتدا به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن اطلاق می شد که از آن جمله توریت واجوتسو، یاوارا، کگوسکو، تای جوتسو، و کمپو شایان ذکر است.

در سال 1882، استاد جوانی به نام جیگوروکانو مدرسه خود را افتتاح کرد و آن را کدوکان نامید. کانو تصمیم گرفت نام هنر خود را «جودو» بگذارد. همان گونه که جوجوتسو به معنای «هنر آرام» است، جودو نیز به معنای «روش آرام» است. کانو به این دلیل این واژه را ترجیح داد که می خواست دانش آموزانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت عالی کسب کنند؛ بلکه بیاموزند چگونه زندگی آرامی داشته باشند.

هدف ورزش جودو این است که حریف خود را از طریق پرتاب (ناگه وازا)، ضربه فنی، فن ستیمه، یا قفل کردن به تسلیم وا دارد. هیچ گونه ضربه، ضربه با مشت، یا لگدی در این ورزش وجود ندارد که همین امر باعث تفاوت آن از دیگر هنرهای رزمی می شود. حتی هنگامی که جودوکار (شاگردان جودو) جودو را به عنوان دفاع شخصی می آموزد، یاد می گیرد که چگونه در برابر ضربات مشت، لگدهای و اسلحه ها با پرتاب، فن شیمه و قفل کردن دفاع کند. جودو اگر به صورت مناسب آموزش داده شود، شیوه ای عالی برای دفاع شخصی است. بزرگ ترین ارزش جودو در تأکید آن بر آرامش به عنان شیوه زندگی است. جودو به فرد می آموزد از کشمکش ها دوری کنند و راه حل های عاقلانه ای را برای تمام کشمکش ها بیابد. جیگورو کانو آموزش داد که جودوکار باید با اصل سود متقابل برای همه زندگی کند. این امر به این معنی است که اگر چه جودوکاران از خودشان مراقبت می کنند، اما به افراد دیگر از جمله حریفان خود هم توجه دارند.

این اصل مفهوم آموزش را نیز تحت تأثیر قرار می دهد. در دیگر هنرهای رزمی، هنرجو فقط به افزایش مهارت فردی خود توجه دارد، اما جودوکار تلاش می کند تا به همه در بهبود مهارت خود در دوجو (مدرسه جودو) کمک کند. این جنبه مهم ترین اصل جودو است که توسط موسس آن به وجود آمده است. تمام مدارس جودو بر منفعت متقابل تکیه دارند.

امتیاز دیگر آموزش جودو این است که هنرجو می آموزد اصل دوم را که همان به دست آوردن حداکثر کارایی با حداقل تلاش است و جیگوروکانو بر آن تأکید کرد، تمرین کند. ما می توانیم هر فعالیتی را در زندگی به دو شیوه انجام دهیم: شیوه سخت و شیوه موثر. هنرجو از طریق آموزش جودو می آموزد که از بدن خود به صورت موثر استفاده کند. او می آموزد که چگونه حداقل میزان قدرت را برای انجام دادن یک هدف فنی به کار برد که این کار می تواند از طریق پرتاب، قفل کردن یا فن شیمه باشد با این وجود، جنبه فیزیکی تنها بخشی از اصل جودو است فرد می آموزد که هر مشکلی می تواند به صورت موثر و بدون هدر دادن انرژی فردی حل شود.

جودو شیوه آرامی از زندگی است که به افراد می آموزد تا به صورت کامل زندگی کنند و در حالی که بیشترین بهره را از استعدادهای خود کسب می کنند، به دنبال منافع جمع باشند. یک جودوکار در جستجوی این است که از زندگی اش بهره ببرد. در عین حال او به دیگران نیز یاری می رساند. در اکثر مواقع جودوکار با دنبال کردن اصولی که توسط جیگوروکانو در ایجاد فلسفه جودو پایه گذاری شد، در جامعه خود یک افتخار محسوب می شود.

منابع:کتاب آموزش جودو -سایت فدراسیون جودو