آبگیری در دراگون

آبگیری در دراگون

زمانيكه 20 پارو همزمان با هم در آب غوطه ور مي شوند و توليد صدا و شالاپ و شلوپ نمي نمايد ، احساس رضايت بيشتري به وجود مي آورد. همانند صدايي كه شناگر در شيرجه زدن از روي دايو توليد مي كند كه آنهم چيزي جز توليد حباب نيست .فرود پارو يا غوطه و ري پارو در آب ، اصطلاحا آب گيري (catch) ناميده مي شود. آبگيري از جلوي بدن آغاز مي شود تا بتوان stroke قدرتمندي داشت .

( آبگيري و انتقال قدرت stroke خوانده مي شود ). اين مرحله دقيقا نقطه ضعف پارو زنان مبتدي به دليل عدم شناخت مي باشد. بيشترين مشكل رايج بين اين دسته از پارو زنان از دست دادن زمان براي آبگيري مجدد است زيرا پارو هاي آنها بعد از محل ثقل خودشان نيز كشيده مي شود به همين دليل زماني را از دست مي دهند و در نتيجه زمان مرحله بازيافت آنها كوتاه تر شده و نهايتا نمي توانند همزمان با بقيه آبگيري نمايند و اين دسته از پارو زنان براي جبران نمودن ، آبگيري كاملي نداشته و بر سطح آب ضربه زده و مبتني بر احساسي غلط و با خشونت رفتار مي نمايند.

لازمه يك آبگيري خوب ، فرود سنجيده و قدرتمند پارو به سمت آب به وسيله دست بالاست( دستي كه تيغه T شكل پارو را ميگيرد دست بالا و دستي كه انتهاي ميله پارو را مي گيرد دست پايين ناميده مي شود) آبگيري زماني درست اجرا مي شود كه مچ و آرنج دست بالا در سطح شانه و يا بالا تر بوده وهم چنين موازي با سطح آب با شد . بعضي از تيمها براي اجراي يك آبگيري پر قدرت دست بالاي خود را كمي بالاتر برده و از طريق يك كنترل خوب‌ ، بدون آب پاشي و تميز آبگيري مي نمايند. اجراي يك آبگيري خوب مي تواند با فرود پارو در آب به صورت عمودي و يا مورب ( با زاويه كمتر از 90 درجه ) صورت مي پذيرد.

آبگيري به صورت فرود پارو با زاويه كمتر از 90 درجه از آن نظر مورد توجه است كه تيغه پارو به سرعت در آب غوطه ور شده و در آب قفل مي گردد در اين حالت حركت ناگهاني بدن به سمت جلوforward lean) )نيز كمتر است .اين فرايند با همكاري

دست هاي بالا و پايين صورت مي پذيرد . دست پايين بايد كاملا كشيده و به سمت جلو باشد اما براي اينكه كمك شود تا پارو در زمان آبگيري كاملا و به سرعت در نقطه مناسب در كناره ديوار قايق فرو رود ، آرنج نبايد قفل شود.

يكي ديگر از مشكلات رايج بين پارو زنان ، مكث پس از آبگيري مي باشد يعني بين دو مرحله از اجراي تكنيك (آبگيري و كشش) مكث مي نمايند و بدين گونه انرژي پتانسيل ورزشكار هدر مي رود . پس اجراي صحيح تكنيك آبگيري بدين گونه است كه بايد بلافاصله پس از آبگيري و بدون درنگ مرحله بعدي كه عبارت است از كمپرس در درا گون و يا كشش((draw در كانو ، اجرا گردد .

يكي از نكات مهم ديگر در آبگيري ،فرود پارو بين تمام پارو زنان به طور همگون و همزمان مي باشد تا بتوان حد اكثر انتقال قدرت را اعمال نمود كه اين نكته در بين خيلي از تيم ها مشاهده نمي گردد.

نه تنها همزماني و همگوني آبگيري بلكه اجراي همزمان در مرحله كمپرس يا كشش بين تمام اعضاي تيم در سرعت قايق نقش حياتي دارد .

اگر آبگيري همراه با صداي شالاپ شلوپ ، آب پاشي ، توليد حباب و چرخه آب باشد نشان دهنده اين است كه پارو زن قبل از اينكه كاملا آبگيري نمايد مي خواهد مرحله دوم يعني كشش و كمپرس را اجرا نمايد و اين به معناي از دست دادن انرژي است كه يكي از خطا هاي رايج در پارو زني است

براي اينكه حين اجراي تكنيك پارو زني آب پاشي نشود و از تمام 20 پارو يك صدا بلند شود تيغه پارو بايد از جلو تر ين نقطه با همان سرعتي كه قايق دارد وارد آب گردد به عبارت ديگر سرعت پارو زني با سرعت قايق يكي باشد .

ضربه زدن با پارو به كفه آب و يا با خشونت پارو زدن باعث شكستن پارو

مي گردد . و هم چنين باعث مي شود هم تيمي پارو زدن كه در پشت سر نشسته است مواجه با ا غتشاش آب نا خواسته شود و در نتيجه عامل فشار پيچشي به قايق مي گردد . مشكل فوق به دليل عدم فشار همگون و يكنواخت توسط ورزشكاران به قايق است و نشانه خستگي در بين آنهاست كه نمي توانند ريتم لازم را حفظ نمايند

آبگيري ، مرحله اعمال قدرت نيست بلكه چگونگي ورود پارو در آب اهميت دارد كه بايد با سرعت و تميز انجام گيرد. يكي از خطا هاي رايج ديگر در بين اعضاي تيم درا گون خم شدن بيش از حد ورزشكار به جلو((forward leanحول كمر مي باشد كه اين خطا عامل بالا و پايين رفتن نوك قايق مي باشد.

قايق بايد بدون سر و صدا و نرم حركت نمايد پس هر زمان كه قايق شما به چپ و راست رفت و نوك قايق بالا و پايين شد، شما ضرر كرده ايد و اين مورد مي تواند عامل ويران گري براي قايق باشد

به ياد داشته باشيد :

1- جلو تر ين نقطه آبگيري توسط دست پايين كه كاملا كشيده است به همراه چرخش كمر كنترل مي شود و ورزشكار بايد به اندازه اي به جلو خم شود كه بتواند كف پارو را در آب فرو نمايد.

2- آبگيري قدرتمند از اعمال فشار دست بالا به هنگام فرود پارو در آب مي باشد كه اين آبگيري بايد كاملا تميز بوده و عامل انتقال قدرت در مرحله بعدي باشد و چنا نچه تعداد ضربات پارو در دقيقه از 90 بيشتر شد آبگيري بسيار اهميت پيدا مي كند . زيرا يايد چنان سريع آبگيري شود تا بتوان سريعا انتقال قدرت نمود.

فاز دوم از مرحله (stroke) كمپرس يا كشش (compress-pull-draw) نام دارد. بسياري از پارو زنان تصور دارند كه در اين مرحله با جا بجا نمودن آب باعث رانش قايق خود مي شوند كه به هيچ وجه اينطور نيست. در حقيقت پارو پس از آبگيري ، كمي حركت كرده تا به زاويه 90 درجه برسد سپس تمام ورزشكاران قايق را نسبت به موقعيت پارو كه در اب 90 درجه شده است هدايت ميكنند كه اين مرحله اعما ل قدرت (power phase) مي باشد كه با به كار گيري عضلات دستان ،پا ها ، كمر و شكم ، طي حركات كنترل شده بوجود مي آيد. حاصل اين عمليات انتقال قدرت در راستاي يك حركت خطي براي قايق مي باشد.

در حين حركت رو به جلوي قايق، اگر سرعت قايق بيشتر از سرعت خروج پارو باشد، يعني پارو دير تر از زمان مناسب از آب بيرون بيايد و به عبارت ديگر پارو بعد از بدن قايقران كشيده شود، علاوه بر اينكه انرژي ورزشكار تلف ميگردد عملا نيز باعث رانش قايق نمي گردد.

انتقال قدرت و اجراي صحيح مرحله كمپرس به همراه آبگيري اصولي ،عامل شتاب قايق به سمت جلو مي باشد.

به نظر مي رسد كه در مرحله آبگيري بالا رفتن بدن (قائم بودن)براي فرود عمودي پارو موثر است كه اين عمل نيازمند حركت نرم و متد اوم شانه به سمت پايين مي باشد كه انقباض ماهيچه هاي شكم باچرخش كمر كه از ماهيچه هاي نسبتا بزرگ ذوذنقه اي و دلتايي پشت و ستون فقرات كمك ميگيرند اين روند را تكميل مي نمايد.

در طول آبگيري دست بالا بايد پايين نيايد و به سرعت كشيده ميشود تا زاويه پارو داخل اب عمود گردد سپس انتقال قدرت يا كمپرس اجرا ميشود. فشار جزيي دست بالا از طريق استفاده از ماهيچه هاي دلتايي پشت، نيروي وارده به قايق را افزايش مي دهد.

دست پايين نيز قدرتمندانه ميله پارو را گرفته و اجازه نمي دهد كه نيروي آب كه بستگي به سرعت قايق دارد بر نيروي دست پايين غلبه كند و باعث لرزش كفه پارو در طول كشش گردد . همانطور كه گفته شد اين كشش از طريق بكارگيري ماهيچه هاي شكم ، كمر، و پشت همزمان صورت ميگيرد و در پايان اين مرحله خم شدن نسبي آرنج دست پايين، با استفاده از ماهيچه دو سر بازو به بيرون آمدن پارو كمك مي نمايد.

دست بالا با فرود عمودي پارو در مرحله آبگيري با پايين آمدن نسبي شانه ، توام با چرخش كمر، بالا بافي مي ماند. بعضي از ورزشكاران عادت كردهاند كه دست خود را در حين آبگيري پايين آورده و در نتيجه نقطه اتكاي پارو را كه در محل دست پايين است كم نمايند. در مرحله كمپرس دست بالا نبايد از محور شانه پايين تر بيايد و در حين كشش يا كمپرس اين دست بايد موازي با سطح آب باشد.

يكي از مشكلات رايج در اين مرحله عدم آبگيري كامل پارو مي باشد كه باعث ميگردد كفه پارو تكيه گاه و مقاومت مناسبي براي اجراي انتقال قدرت نداشته باشد. بدن ورزشكار بايد كمي به سمت جلو خم شده (forward lean) تا تيغه پارو بتواند در امتداد ميله پارو با زاويه اي مناسب در آب فرو رود.

اغلب مشاهده ميشود ورزشكار قبل از اتمام اين مرحله پاروي خود را كمي از اب بيرون مي كشد كه اين مورد از طريق مشاهده و مقايسه دست پايين ورزشكار نسبت به لبه بالايي ديواره قايق قابل تشخيص ميباشد.

دقت در اجراي عملكرد درست دست بالا د ر زمان آبگيري و چرخش كمر با بكارگيري از ماهيچه هاي شكم ، پشت ، ستون فقرات بطور همزمان به اجراي درست تكنيك كمك بسزايي دارد.

پارو بايد به كمك دست بالا سريع وارد اب شده گويي كه پاروزن مي خواهد پارويي را در پهنه آب همانند درخت بكارد. اين اجرا بايد دقيق و بدون نقص صورت بگيرد. در مرحله كمپرس نبايد فقط از ماهيچه هاي جلو و پشت بازو استفاده نمود بلكه بكارگيري از عضلات ذكر شده در بالا بسيار حياتي است.

در هنگام اجراي انتقال قدرت (power phase) پارو بايد در آب عمود شده وجهت كشش موازي با محور طولي قايق يا تيرك كف ان باشد. گاهي پاروزنان توجه به اين جهت ندارند. محل فرود پاروي پاروزنان جلويي در مرحله آبگيري دور تر از كناره ديوار قايق است و در آخر مرحله كمپرس ،پارو تقريبا چسبيده به ديواره قايق بيرون مي آيد . بر عكس پاروزنان انتهايي ، در مرحله آبگيري پارويشان تقريبا مماس با قايق است و در پايان كمپرس پارويشان نسبتا با فاصله نسبت به ديواره قايق بيرون مي آيد( توجه داشته باشيد كه كشش پارو در امتداد يك خط راست است اما چون قايق به شكل <> است خروج و ورود پارو اينگونه توجيه ميگردد)

پا ها نيز در اين مرحله نقش مهمي ايفا مي نمايند آنها تكيه گاه بدن ورزشكار روي صندلي بوده همچنين در انتقال قدرت به قايق نقش دارند. تمام ران ورزشكار ها بايد به ديواره قايق بچسبد و همزمان كف همان پا به كف قايق فشار وارد سازد و ران پاي ديگر زير صندلي جمع شده و كف همان پا نيز به تيغه برا مده كف قايق فشار مي آورد. چرخش اسان كمر بستگي به قرارگيري درست و قفل شدن مناسب پاها دارند .

هنگامیکه آرنج دست پایینی ورزشکار درکنار بدن قرار میگیرد و همچنین شانه های وی موازی صندلی بشوند مرحله کشش(comression)/ پایان یافتهاست اما همچنان تیغه پارو در آب است.وارد ساختن هرگونه نیروی اضافی بعد از این مرحله که به دلیل چرخش بدن صورت میگیرد باعث فرو رفتن نوک قایق درون آب، ویا پاشیدن آب میگردد.

در بازگشت به حالت اولیه ( وقیی بدن ورزشکار عمود بر صندلی و شانه های وی نیز موازی صندلی است حالت اولیه نام دارد که قبل از آبگیری ، بدن ورزشکار حول محور ستون فقرات به سمت آب چرخیده تا بتواند از جلو ترین نقطه آب گیری نماید) اگر بدن بیشتر از حالت اولیه بچرخد به اب ضربه وارد می سازد و این ضربه علیرغم مصرف انرزی تولید نیروی جلو برنده برای قایق ندارد.

در مرحله اتمام(FINISH)پارو توسط دست بالایی به طور مورب به سمت بالا و بیرون کشیده میشود که این حرکت باید سریع و صحیح صورت بگیرد بطوریکه کمترین مقاومت و آب پاشی را تولید نماید.

خیلی از تیمها تاکید دارند که پارو سریع و بازاویه 90 درجه توسط دست بالا بیرون کشیده شود البته برای پارو زنی در ابهای ارام برای تیم های حرفه ای میتواند مفید واقع شود زیرا آبگیری مجدد سریعتر و از جلوترین نقطه انتخاب میشود.

مشگل رایج بین پارو زنان دراگون بیرون کشیدن زود هنگام پارو در این مرحله میباشد یعنی قبل از اتمام مرحله (finish)/و این خطا با بالا رفتن ضربات پارو در دقیقه (stroke rate) بیشتر میشود.

ضروری است که پارو زنان تمرکز کافی در ابگیری داشته باشند که تمام کفه در مرحله اول ( (catching waterداخل اب رفته و اعمال قدرت در مرحله دوم(compression) تا شروع مرحله پایان (finish) به خوبی انجام شود و به حرکت دست بالایی نیز توجه گردد.

قطع قدرتمندانه مرحله دوم اجرای تکنیک در فاز پایان (finish )همانند آبگیری قدرتمندانه بسیار اساسی است. برای انجام اینمورد آرنج دست بیرونی نزدیک بدن می اید و تیغه پارو ابگیری نمی نماید (feather angle) وبا یک نیروی کافی توسط دست بالا به کمک ماهیچه دو سر بازوی ورزشکار، پارو بیرون رانده میشود.پاروباید چنان با سرعت بیرون اید تا کمترین مقاومت هوا را بوجود اورد . این عمل نیز زمان بازیافت(recovery) را بهبود می بخشدو همچنین اب را از کناره دیواره قایق بیرون می راند.

مرحله پایان( finish)باید با همان قدرتی اجرا شود که در مرحله آبگیری اجرا شده است.

مرحله recovery (بازگشت به حالت اولیه-باز یافت)کلید اصلی در اجرای تکنیک می باشد.برای انجام این فاز کمر ورزشکار خلاف سمتی که پارو می زند چرخیده(چپ زن به سمت راست و راست زن به سمت چپ)تا امکان آّب گیری از جلو ترین نقطه بو جود آید و همچنین طول مسافت آّب گیری اضافه گردد.

یک باز یافت موثر با چرخش کمر و جلو انداختن شانه بیرونی و به عقب کشیدن شانه داخلی همراه است. دست کشش یا دست پایینی کاملا کشیده است در حالیکه دست بالایی که تیغه T شکل پارو را در دست دارد به موازات سر ورزشکار است تا اجازه به باز شدن شش ها بدهد.

این مرحله باید دقیق و سریع انجام شود.انرژی مصرفی در این فاز باعث رانش قایق نمی گردد اما عاملی مهم برای اجرای تکنیک است اگر سریع و در زمان کوتاهی انجام شود زمان کافی برای اجرای کشش یا compressionباقی میماند.

با استفاده از ماهیچه های شکمی،دلتایی و ذوذنقه ای کمر میتوان این فاز را سریع انجام داد .

اگر باز یافت درست انجام گردد ،زمانبندی اجرای مراحل دیگر تکنیک یا فرایند پارو زنی قابل کنترل است و کلیدی است برای ایجاد هماهنگی بین تمام پارو زنان. در پایان این مرحله هر ورزشکار برای آب گیری مجدد کمی به جلو متمایل شده و دست پایینی وی کاملا کشیده و دست بالایی وی به موازات سر قرار دارد و کمر او نیز خلاف سمتی که پارو میزند چرخیده و آماده برای آب گیری قدرتمندانه است و بیاد داشته باشیم که در این حالت بدن استراحت لازمه را نیز انجام می دهد.

سرعت اجرای این مرحله باید از سرعت اجرای اعمال قدرت یا کشش بیشتر باشد.

نحوه پارو زنانی که تکنیک خوبی دارند تماشا کنید می بینید که آنها این مرحله را خیلی سریع انجام می دهند.زمانیکه پارو از آب بیرون می آید و در هوا چرخ می خورد نقشی در سرعت قایق ندارد پس باید پارو سریع در آب کار کند و به عبارت دیگر سرعت پارو زنی در دقیقه یا STROKE RATEبالا رود پس چاره ای نیست جز کم کردن زمان باز یافت.

بیاد داشته باشید که پس از خروج پارو از آب اگر پارو توسط دست بیرونی یک حرکت دورانی بزرگ را طی کند این مرحله خوب انجام نمی گردد.

در پایان این مرحله در حالیکه تمام آرنج های بیرونی ورزشکاران به همراه تیغه پارو ها نزدیک به دیواره قایق است و بدن نیز کمی به جلو متمایل شده است FORWARD LEAN)) آماده برای تداوم سیکل پارو زنی هستند.

مکث کوتاه قبل از آب گیری مجدد وجه تمایز بین دو STRKE می باشد و همچنین به همزمانی اجرای تکنیک بین اعضای تیم کمک مینمایدSYCONORISATION) )اما وقتی تعداد ضربات پارو در دقیقه بالا می رود این مکث نیز کوتاه تر میگردد تا جائیکه در STROKE RATE شدید این مکث بطور ذهنی انجام میشود.

اگرچه برای اجرای این مرحله نیازی به مصرف انرژی نیست و برای استراحت دادن به ماهیچه های دست ها به تیغه پارو نیز فشار وارد نمیگردد اما متاسفانه خیلی از پارو زنان در مرحله باز یافت و قبل از اجرای مرحله اول(آب گیری) فشار زیادی به تیغه پارو وارد کرده و علاوه بر آنکه مقداری انرژی هدر میدهند همچنین اجازه استراحت و باز یافت را از ماهیچه های خود سلب می نمایند.

برای اجرای صحیح تکنیک و کسب سرعت لازمه برای قایق باید تمرینات زیادی انجام داد و چگونگی اجرای این مرحله در تمرینات نباید نادیده گرفته شود.

آنچه مسلم است به دلیل عدم اجرای پارو زنی در این مرحله سرعت قایق پایین می آید و این افت سرعت به دلیل اجرای متفاوت تکنیک بین تیمها متغیر می باشد.

این مطلب را در نظر داشته باشید وقتی که ورزشکار در پایان این مرحله به سمت جلو خم میشود مرکز ثقل قایق نیز به جلو رانده میشود و هر چه میزان این تغییر بیشتر باشد میزان افت سرعت قایق نیز بیشتر است و زمانیکه حرکت رو به جلوی ورزشکاران پایان می یابد بطور غیر ملموسی قایق سرعت میگیرد به همین دلیل است که پارو زنان باید سعی نمایند در فرایند اجرای تکنیک پارو زنی تغییرات مرکز ثقل (CG) قایق را به حد اقل رسانده و همچنین حرکات اضافه بالا و پایین،جانبی و جلو و عقب خود را کم نمایند.

پایین آمدن دست بالایی یکی دیگر از مشکلات رایج در بین قایقرانان است در این حالت ورزشکار نمی تواند چرخش کمر و حرکات دست و شانه را بخوبی اجرا نماید در نتیجه عملکرد ضعیف این فاز، اجرای تکنیک را خصوصا در سرعت دستهای بالا بهم میریزد

ترجمه :عباس محمد علی