با چه سرعتی می توانید پردازش نمایید؟

با چه سرعتی می توانید پردازش نمایید؟

این جا مکان مناسبی برای پرداختن به موضوع محاسبات فردی نیست اما به جاست تا در مورد رویارویی های فردی صحبت کنیم. پرسش من این است که با چه سرعتی می توانید تهدیدهای بالقوه را شناخته و اطلاعاتی در رابطه با آن را پردازش نمایید؟ بیشتر افراد آمادگی خیابانی خود را بر اساس مهارت های سخت خود می سنجند و زمان کمتری را برای پیشرفت مهارت های نرم اختصاص می دهند، که نقشی موثر را پیش از هر حمله ای ایفا می کند.

بارزترین مهارت نرم ،آگاهی موقعیتی می باشد که عبارت است از هوشیاری کامل نسبت به تهدیدها، محیط، حرکات و ناهنجاری ها، ناهنجاری هایی که به عنوان مشخصه های پیش از حادثه شناخته می شوند، یعنی شرایط غیر محتمل دیداری که حاکی از وقوع حمله ای قریب الوقوع می باشد.

شناخت سریع تهدید بالقوه موجود بدون آن که هراسی به خود راه دهید یا از کوره در روید در درگیری های خیابانی بسیار ارزشمند بوده و یکی از مواردی است که من از آن برای آموزش شاگردانم استفاده می کنم.

هنگامی که در حمله ای بر حریف غالب هستید چطور؟ آیا از آگاهی موقعیتی خود برای تشخیص تهدید موجود بهره می برید، چه اقدامی باید انجام دهید؟ هنگامی که نمی توانید از درگیری فیزیکی اجتناب ورزید چگونه بهترین استفاده را از زمان موجود می برید؟ در موقعیتی که باید هم زمان چند کار را انجام دهید تا چه حد درست عمل می کنید؟ اجازه دهید تا به ترتیب به موارد ذکر شده بپردازیم تا رسیدن به این اهداف را آسان تر کنیم.

1-  زمین گیر شدن :

خونسردی خود را حفظ کرده و دستپاچه نشوید ( همانند گوزن ها که در جلو نور چراغ اتومبیل قرار می گیرند) یک زیست شناس حیات وحش می گوید : « گوزن ها نمی دانند در این شرایط باید چه کاری را انجام دهند پس هیچ حرکتی نمی کنند» در مورد انسان نیز به همین منوال است، اگر تا به حال با چنین فردی برخورد کرده باشید نخستین کلمه ای که به ذهنتان خطور می کند واژه گیج و مبهوت خواهد بود.

جهت اجتناب از چنین حالتی به این حقیقت فکر کنید که ممکن است مورد حمله واقع شوید. کار دشواری نیست زیرا افراد بسیاری هر روزه با حملاتی مواجه می شوند پس چرا این اتفاق برای ما پیش نیاید؟

دوم این که در مواجهه با حمله خود را موافق و پیروز تصور کنید. توانایی دفاع از خود از نه تنها در تصور شما بلکه باید به صورت امری درونی و ذاتی در آید. اگر قادر به انجام این کار نمی باشید پس بهتر است در خانه بمانید و خود را به خطر نیاندازید.

2-  پردازش:

تهدید موجود ( مهاجم بالقوه) را پردازش نمایید تا متوجه شوید آیا طرف مقابل مسلح است یا خیر.

می پرسید چگونه؟ به دست هایش نگاه کنید و ببینید آیا چیزی در دست دارد یا خیر؟ آیا چیزی را از دید پنهان کرده است؟ آیا هیچ برآمدگی در بدن وی که حاکی از پنهان کردن وسیله ای باشد، می بینید؟ آیا جیب هایش برآمده نیست؟ زیر لباس خود چیزی را پنهان نکرده است؟ هر یک از این موارد می تواند مسئله ای قابل توجه برای شما باشد.

دانستن این موضوع که ممکن است مهاجم در هنگام حمله از سلاحی استفاده نماید در پیروزی شما نقش بسیار مهمی را ایفا می کند، حتی اگر باعث شود از آنجا فرار کنید. اقدام پیش گیری کننده ای انجام دهید یا حمله ای را صورت دهید:

3-  شناخت موقعیت:

نسبت به مهاجم در چه موقعیتی قرار دارید؟ سعی کنید تا بلافاصله خود را در بهترین موقعیت برای فرار، استفاده از سلاح و ایجاد موانع فیزیکی بین خود وحریف قرار دهید. چنانچه عمیقا احساس خطر می کنید دیگر به اطلاعات بیشتری نیاز ندارید پس معطل نکنید. البته در چنین مواقعی نه تنها لازم است که حمله کنید بلکه باید به یک درنده تبدیل شوید.

4-  اقدام به موقع:

به این بیاندیشید که اگر حریف این اقدام را انجام دهد من هم آن کار را خواهم کرد. چنان چه پیش از بروز حمله ای احتمال وقوع آن را پیش بینی نمایید و حتی اگر تنها یک هزارم ثانیه زمان داشته باشید باز هم می توانید حرکتی سودمند انجام دهید.

در این شرایط تصمیم با شماست که ناامیدی را از خود دور کرده و به فرار از این موقعیت فکر نکنید.

5-  پیشدستی :

چنان چه از وقوع حمله ای مطمئن هستید، منتظر ماندن برای حمله باعث می گردد تا فرصت را از دست بدهید. به حد کافی مزیت استفاده از اصل پیشدستی را در دفاع و نجات جان خود تجربه نموده اید.

پس همین حالا به مهاجم حمله کنید و فرصت را از او بگیرید. در برداشتن قدم اول شک نکنید زیرا حمله نخست شما نشان دهنده میزان تهدید و خطر می باشد و همین گام اول است که باعث می گردد حریف احساس خطر کند یا بماند و مبارزه نماید. پس به گونه ای عمل کنید تا او فرار را بر قرار ترجیح دهد.

البته هیچ یک از موارد ذکر شده دارای فرمول و قطعی نمی باشد و همواره این خطر وجود دارد که اقدام اشتباهی از شما سر زند. جهت به حداقل رساندن این اشتباهات زمان بیشتری را به تفکر در مورد شرایطی اختصاص دهید که ناچار هستید به جای فکرکردن ، به زور متوسل شوید. برای رسیدن به این هدف سعی کنید این کار را در ذهن خود و با مهاجمانی فرضی انجام دهید و به کارشناسانی با بصیرت و قابل اعتماد در تشخیص شاخص های پیش از حادثه مبدل کردید.

حمله نخست شما نشان دهنده میزان تهدید وخطر می باشد وهمین گام اول است که باعث می گردد حریف احساس خطر کند یا بماند و مبارزه نماید. پس به گونه ای عمل کنید تا او فرار را بر قرار ترجیح دهد.

دنیای کاراته – سال نهم – شماره 94