استروئیدهای آنابولیک

استروئیدهای آنابولیک 

  نویسنده : دکتر مرکین

وقتی به بازیکنان بیس بال امروزی نگاه می کنیم نمی توانم باور کنم که چقدر بزرگ هستند. این بازیکنان به مراتب خیلی بزرگ تر و قوی تر از بهترین بازیکنان دهه 30 تا 70 میلادی هستند. بابی راس بلامنازع ترین بازیکن بیس بال تاکنون در قیاس با یک بازیکن بیسبال معمولی امروزی مثل یک فیل چاق با کوچک ترین عضلات به نظر می رسد. بهترین بازیکنان بیس بال 30 سال پیش هم نمی توانستند به لیگهای حرفه ای راه پیدا کنند چون کوچک و ضعیف بودند. شاید پیش خود فکر کنید که علت بزرگتر بودن بازیکنان بیس بال امروزی در بلند کردن وزنه است. چون ورزشکاران 30 سال پیش وزنه نمی زدند. شاید حرف شما درست باشد. اما من هم وزنه می زنم پس چرا به اندازه کوچک ترین بازیکن بیس بال امروزی هم نیستم. تعداد افرادی که بر اثر بلند کردن وزنه به توسعه عضلانی قابل توجهی می رسند. بگونه ای که عضله باعث کش آمدن پوست می شود بسیار اندک هستند. در یک مقاله در مجله ورزشی ایلاسترید از زبان کن کامنیتی ( ken caminiti  ) اینطور نقل شده بود که حداقل نیمی از ورزشکاران بیس بال از داروهای استروئیدی استفاده می کنند. این یک حقیقت است چون وقتی شما یک وزنه سنگین بلند می کنید عضلات تان بصورت میکروسکوپی دچار پارگی می شوند و به همین خاطر روز بعد از تمرین احساس درد عضلانی می کنید. سپس چند روز استراحت می کنید تا درد عضلانی ناپدید شود. ضمنا از این نکته هم آگاه هستید که وقتی عضله ترمیم شود عضلات نسبت به قبل قوی تر خواهند بود. پس از مدتی متوجه میشوید که تنها در هفته یک یا حداکثر دو بار قادر هستید با وزنه ای سنگین تمرین کنید. تمرین بیش از حد باعث خواهد شد که همیشه در عضلات تان احساس درد کنید و بدین ترتیب حتی قادر نخواهید بود که چوب بیس بال را بلند کنید چه برسد به این که بخواهید شوت بکنید. در نهایت به نقطه ای می رسید که تنها با اجرای 10 روز یک بار تمرین با وزنه می توانید فایده ای بدست آورید. بعد از گذشت مدتی یک نفر به شما پیشنهاد می کند که سراغ داروهای استروئید بروید. ولی قبلا به شما گوشزد شده بود که سراغ این قبیل داروها نروید چون داروها پس از وارد شدن داخل بدن به  داخل کبد وارد شده و در آنجا باعث می شوند که سطح کلسترول مفید ( HDL ) خون پایین بیاید و بدین ترتیب ریسک حملات قلبی افزایش یابد. دوست تان به شما می گوید که اگر به جای قرص از آمپول استفاده کنید دیگر دارو به کبدتان راه نخواهد یافت و بدین ترتیب دیگر دچار حمله قلبی نخواهید شد.

بنابراین شروع به تزریق استروئید می نمایند و اتفاق عجیبی رخ می دهد. قبلا 10 تا 15 روز طول می کشید تا به ریکاوری پس از تمرین با وزنه سنگین دست یابید ولی یک دفعه پس از 48 ساعت قادر هستید وزنه به مراتب سنکین تری را بلند کنید و پس از گذشت یکی دو ماه می بینید که حدود 7 تا 8 کیلو افزایش وزن آن هم به صورت توده عضلانی داشته اید و حالا قادر هستید ضربات به مراتب قدرتمندتری که تاکنون نمی توانستید به توپ وارد کنید. اجرا کنید. مربی و مدیر باشگاه تان از این شرایط شما راضی است چون توانسته اید توپ را به مسافت بلندتری شوت کنید و طرف داران بیس بال این را خیلی دوست دارند. پیش خود این طور فکر می کنید که وقتی توانستیم با یک بار تزریق در هفته به این قدرت دست یابم پس با دو برابر کردن دفعات تزریق قدرتم دو برابر خواهد شد. بنابراین دز مصرفی را دو برابر می کنید و بدین ترتیب قوی تر از قبل میشوید و این بار توپ را مسافت بیشتری شوت می کنید.

طرفداران همگی دوست دارتان میشوند. پیش خود هم هیچ احساس گناهی نمی کنید چون اکثر بیس بال بازها اینکار را می کنند. سپس سراغ سه بار تزریق در هفته می روید و یک دفعه پس از وارد کردن یک ضربه محکم به توپ صدای عجیبی از سرشانه تان می شنوید و به ناچار مجبور می شوید سراغ پزشک تیم بروید و او به شما میگوید که عضله روتی تور کاف (rotatorcuff  ) پاره شده است و می بایست آن را جراحی کنید. شما از جراحی می ترسید. سرشانه تان پس از 6 هفته خوب می شود و دکترتان از این که این قدر سریع درمان شده اید شگفت زده می شود. ولی شما به او نمی گویید که چطور خودتان را درمان کرده اید و همین طور به تزریق تان ادامه می دهید و سپس یک دفعه در حین مسابقه مفصل زانوی تان خالی می کند و غضروف ( کار تلیج ) زانویتان پاره می شود. دوباره سراغ دکتر می روید و دکتر برای تان تست خون تجویز می کند وپس از معاینه آزمایش هایتان به شما میگوید که کارکرد کبدتان غیر طبیعی ست. شما در جواب به او میگویید استروئید مصرف می کنید و او در پاسخ می گوید استروئید باعث پارگی کارتلیج و همچنین آسیب دیدگی کبد می شود.

مصرف استروئید را قطع می کنید اما زانوی تان هرگز درمان نمی شود و مجبور میشوید که از بیس بال کناره گیری کنید.

چهار سال بعد درد زانوی تان آنقدر زیاد می شود که دیگر مجال خوابیدن شب را هم از شما میگیرد و مجبور میشوید که عمل جراحی مربوط به زانو (knee Replacement  ) را انجام دهید حالا تنها ورزشی که می توانید انجام دهید دوچرخه سواری می باشد.

استروئیدهای آنابولیک کمک می کند به این که سریع تر به ریکاوری دست یابید و وزنه سنگین تر بلند کنید. این باعث میشود که به ورزشکار قوی تر و بهتری مبدل شوید ولی به موازات این ها احتمال حمله قلبی ، ضایعات کبدی، کوچک شدن بیضه ها، عقیم شدن. بروز واکنش های غیر معمول و نهایتا آسیب دیدگی های غیر قابل درمان را در فرد افزایش می دهد.

آیا ارزشش را دارد؟ از تمامی ورزشکارانی که این سئوال را پرسیده ام در جواب گفته اند بله. من یک دوست خیلی نزدیکی دارم که یکبار هم قهرمان المپیک شده است و تابحال دوبار جراحی زانو و یکبار جراحی هیپ داشته است. وقتی از او هم این سئوال را پرسیدم که آیا واقعا ارزشش را دارد ، او به من به گونه ای نگاه کرد که انگار من یک ساده لوح هستم و در جواب گفت البته فکر می کنم او درست می گوید چون که من تا به حال مدال طلای المپیک را به چنگ نیاورده ام.

دانش ورزش/ نیمه اول دی 1385