بوکس را بهتر بشناسیم

بوکس را بهتر بشناسیم

تهیه و تنظیم : علیرضا عباسی

مقدمه :

بوکس که اغلب هنر مردانه دفاع از خود نامیده می شود، یک ورزش رزمی است. بوکس یا مبارزه کردن با مشت، ورزشی است که دو حریف هم وزن، با دستکش های نرمی که در دست دارند، با یکدیگر مبارزه می کنند. اصلی ترین هدف یک بوکسور، به کار بستن سرعت و قدرت برای فرود آوردن بیشترین ضربات، به سر و نیم تنه بالایی حریف، به منظور چیرگی در مسابقه است. هر مسابقه به تعداد راندهای مشخصی که معمولا 3 دقیقه طول هر راند، با 1 دقیقه استراحت بین راندها است ، تقسیم می شود. اگرچه بوکس آماتور بیشتر متداول است، اما بوکس حرفه ای، از اوایل قرن هیجدهم در مقیاس وسیع تری رشد و توسعه یافته است. امروزه، به طور معمول رشته های متعدد ورزشی در جهان، به صورت آماتور و حرفه ای وجود دارند. بعضا ورزش بوکس را پوگیلیسم ( Pugilism  ) که برگرفته از کلمه ی لاتین Pugil به معنی بوکسور می باشد، می نامند. در حال حاضر انواع گوناگون بوکس ( از جمله موتای یا کیک بوکسینگ ) وجود دارد، اما به طور ویژه، بر روی بوکس معمولی که در دو نوع حرفه ای و آماتور است، تمرکز می شود.

بوکس به شما این امکان را می دهد که ورزش را به عنوان یک وسیله ی ایجاد اعتماد به نفس در کنار یک روش عملی دفاع شخصی، دنبال کنید. بوکس از یک طرف یک روش عالی برای رسیدن به بهترین شکل تناسب اندام در طول عمرتان است و از طرف دیگر یکی از مشکل ترین، همچنین هنوز هم یکی از محبوب ترین رشته های ورزشی است که شرایط و سطح آمادگی جسمانی خاصی را می طلبد که قابل مقایسه با سایر رشته های ورزشی نیست.

گرچه شاید هرگز پای تان را هم درون رینگ نگذارید، اما انجام تمرینات پایه ی بوکس، می تواند عملکرد بدن شما را در وضعیت خوب و مطلوبی قرار دهد، که ضامن خوب کار کردن دست و پاها و به خوبی یک پمپ کار کردن قلبتان است. احساس ما در مورد بوکس بسیار ساده است ما بر این باوریم که هر مرد ( یا زنی) آرزو دارد اعتماد به نفسی کسب کند که برگرفته از دانش چطور از خود دفاع کردن است؟ هنوز هم این باور وجود دارد که بوکس پدر هنر دفاع شخصی است و با وجود پیدایش هنرهای رزمی جدید و مد روز در گوشه و کنار دنیا، هنوز هم در قلب و جان بسیاری جای دارد.

مبداء و تاریخچه بوکس 

بوکس را به عنوان یک رشته ی ورزشی می توان در گذشته های دور یونان باستان جستجوکرد. از آنجائی که یونانیان باستان عقیده داشتند مشت بازی یکی از بازی هایی بوده که توسط خدایان الیمپوس انجام می شده ورزش مشت زنی از حدود 688 سال قبل از میلاد، جزء بازی های المپیک بوده است.هومر در ایلیاد به ورزش مشت زنی اشاره دارد. ورزش در مقیاس وسیعی در دوره هایی در روم، شروع به گسترش کرد.بوکسورها با نوارهای چرمی که برای محافظت، دورمشت های خویش می پیچند و بعضی اوقات از فلز پوشیده شده بود، با یکدیگر به مبارزه می پرداختند. پوشش چرمی دست ها، که Cesti نامیده می شد، در نتیجه مبارزه، خون آلود شده و اغلب، مبارزه ها تا پای مرگ ادامه می یافت. بوکس، بعد از سقوط رم، رو به کاستی نهاد. در انگلستان، در اواخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم دوباره توسعه یافت. در آن زمان ورزش، عملا آمیخته ای از بوکس و کشتی بود. گرچه ضربه زدن با مشت اهمیت داشت، اما یک بوکسور می بایست حریف را گرفته، به زمین زده، سپس بر روی او پریده و آنقدر او را می زد تا از پا در آید.

در خلال پادشاهی! جیمز فیگ ( James Figg  ) در مسابقات، کسی که عنوان سنگین وزن را از سال 1719 تا 1730 عهده دار بود، ورزش به طور قابل توجهی عمومی شد. قبل از آن که جیمز فیگ مدرسه بوکس را در سال 1719 در لندن باز و روش اندازه گیری مهارت در ورزش را معرفی نماید، فیگ یک بوکسور خبره بود و آکادمی او تکنیک های ضربه زدن و بدل کارهای ضربه را به دانش آموزان یاد می داد.

فیگ شهرت زیادی را با به چالش کشیدن تمام آنهایی که برای رویدادهای بوکس می آمدند به دست آورد. او هرگز شکست نخورد و تا سال 1730 قهرمان بریتانیا بود.

موفقیت او الهام بخش تاسیس چندین آکادمی دیگر بوکس در لندن شد و در حقیقت او شمشیربازی بود که به ورزش، اعتبار بخشیده بود. تعداد زیادی از رجال، ورزش بوکس را به عنوان  گذران اوقات فراغت خویش انتخاب کرده بودند و بسیاری از آنان هم از علاقه مندان پروپا قرص تماشای مسابقات بوکس حرفه ای شدند.

جک براگتون (Jack Btoughton  ) یکی از شاگردان فیگ، به پدر بوکس انگلیسی معروف شد. براگتون، از سال 1729 تا 1750 ، معمولا به عنوان قهرمانی شناخته می شد که بوکس را آموخته بود و در میادین ورزشی در لندن فعالیت داشت. جک براگتون، در سال 1743 ، مجموعه قوانین شخصی خود را برای مبارزات خودش تدوین کرد و این قوانین در همان سال به رسمیت شناخته شد. تحت قوانین براگتون، یک مربع 3 فوتی ( 92/0 متری) در مرکز رینگ قرار داشت. وقتی مبارزی ناکدوان
( knockdown  ) می شد، کمکی او 30 ثانیه وقت داشت تا او را به موقعیتی روی یکی از اضلاع مربع مذکور برده طوری که صورتش رو به حریف باشد. نتیجه ی این علامت گذاری، اولین تقسیم بندی یک مسابقه به راند بود. بنابراین هر ناکدوان حداقل برای 30 ثانیه، باعث توقف یک مبارزه می شد اگرچه ادامه مبارزه بلامانع بود، اما یک بوکسور اجازه گرفتن پایین تنه حریف خود را نداشت. همچنین براگتون، برای محافظت نه تنها دست ها بلکه صورت از ضربات، اولین دستکش بوکس که به عنوان مافلرز ( mufflers  ) شناخته می شد را ابداع کرد. هرچند از آنها فقط در تمرین ها و نه مبارزات واقعی استفاده می شد.

قوانینی که توسط براگتون تنظیم شده بود تا سال 1838 که انجمن مشت زنی ( تاسیس 1814 ) قوانین رینگی جایزه لندن را تدوین نمود، در سرتاسر انگلستان فقط در مقاطع سطح پایین مورد استفاده قرار می گرفت. قانون جدید در نظر گرفته شده برای رینگ، یک مربع 24 فوتی ( 32/7 متری) بود که با دو طناب محصور شده است. یک ناکدوان به نشانه پایان راند بود. بعد از یک وقفه 30 ثانیه ای ، 8 ثانیه به بوکسورها وقت داده می شد تا بدون کمک کسی یا چیزی برای ادامه مبارزه به وسط رینگ باز گردند.

در سال 1866 مارکیوس کویین بری که نامش با احترام برده می شود، حمایت خود را از قوانین جدید اعلام کرد. این قوانین تعداد راندهای 3 دقیقه ای را محدود، کشتی و گرفتن حریف را ممنوع و استفاده از دستکش را اجباری می کرد. هرچند مبارزاتی که با انگشتان برهنه انجام می شد، به طور فوری متوقف نشد، اما شروع به کاهش کرد. در سال 1892 وقتی که جیمز ج. کربت از آخرین بوکسور بزرگ مشت برهنه، جان ل. سالیوان تحت قوانین جدید، شکست خورد، فصل جدیدی آغاز شد.

با توسعه عمومی شدن بوکس، به خصوص در ایالات متحده، گروه های وزنی از وزن های بی حد و مرز جدا شد. این دسته بندی ها متداول شد همچنانکه مسابقات جهانی، با اوزان جدید برگزار شد. در حال حاضر، هشت تقسیم بندی حرفه ای و اصلی وجود دارد: مگس وزن ( flyweight ) ( تا 12 پوند، 8/ 50 کیلوگرم) خروس وزن ( bantamweight  ) ( 118 پوند، 5/ 535 کیلوگرم ) ، پر وزن ( featherweight  126 پوند ، 2/ 57 کیلوگرم ) ، سبک وزن ( lightweight  ) ( 135 پوند ، 2/ 61 کیلوگرم ) نیم وزن ( welterweight  ) ( 147 پوند ، 7/66 کیلوگرم ) میان وزن ( middleweight  (160 پوند ، 6/72 کیلوگرم ) نیم – سنگین وزن ( light heavyweight  ) ( 175 پوند، 7/ 78 کیلوگرم ) ؛ وسنگین وزن ( heavyweight  ) ( نامحدود ) در سال های اخیر بعضی تقسیم بندی ها در وزن های سبک یا بین وزن ها مانند سبک وزن ( lightweight  ) و نیمه سنگین وزن ( cruiserweight  ) ایجاد شده است.

ورزش بوکس از یک طرف به علت طبیعت سخت و از طرف دیگر به علت شرط بندی هایی که در بازی های آنصورت می گرفت، تاریخچه بحث برانگیزی داشته است. هر از چند گاه، تلاش هایی برای غیر قانونی اعلام کردن ورزش بوکس صورت می گرفت. برای نمونه، در نوامبر 1982 مرگ داک کوو کیم بوکسور کره شمالی، منجر به انتشار دو مقاله در نشریه انجمن پزشکی آمریکا ( 14 ژوین 1983 ) گردید که در آن خواستار تحریم بوکس شده بودند. نتیجه تحقیقات انجمن علمی (American ) AMA Medical Association  در همان نشریه به چاپ رسید و انجمن، نظریه رسمی مقام AMA را این طور بیان داشت که با تحریم مخالفت است اما برای بهبود کنترل و سهولت انجام امور پزشکی در رینگ، سوابق به صورت متمرکز نگهداری و آیین نامه های ایمنی به صورت یکنواخت تهیه شود. با وجود این رویدادها که به طور مرتب پیش می آمد، بوکسورها در سطح بین المللی مشهور ماندند، به خصوص قهرمانان سنگین وزنی که بیشتر آنها معاصر و از ایالات متحده بوده اند. از جمله بهترین سنگین وزن ها محمد علی کلی، جک دمپسی، جک جانسون ، جو لوییس ،راکی مارسیانو، جن تونی، کاربت و سالیوان بوده اند. قهرمانان برجسته سبک وزن شامل بنی ل انارد، مایکی واکر، بارنی رُز ، هنری آرمسترانگ، و شوگر ری رابینسون می باشند. لوییس ، مارسیانو، و علی، هم برجسته بودند و هم از طریق مسابقاتی که در تلویزیون پخش می شد به محبوبیت و به منافع مالی رسیدند.

آسیا و آمریکای لاتین قهرمانان بسیاری را در سال های اخیر در سبک وزن پرورش داده اند که شهرت کمتری در ایالات متحده دارند. کشورهای کمونیستی نیز در مسابقات المپیک عملکرد بسیار خوبی داشته اند.

دانش ورزش/ سال بیست و چهارم /  دی ماه 1389