آشنایی با عضلات بدن

آشنایی با عضلات بدن

بدن انسان از 260 عضله تشکیل گردیده که اکثر آنها به صورت جفت می باشند. عضلات، 45% وزن کل بدن را به خود اختصاص می دهند. عضلات از بافت فیبری تشکیل شده اند. میوفیبرها ( فیبرهای تشکیل دهنده ماهیچه ها) قابلیت انقباض دارند. در بدن انسان سه نوع عضله از نظر ساختار وجود دارد:

1-  عضله قلب: که قلب را تشکیل می دهند.

2-  عضلات صاف: که دیواره عروق، لوله گوارش، مجاری ادراری و تنفسی را تشکیل
می دهند.

3-  عضلات اسکلتی: که وظیفه حرکت و حفظ تعادل اعضاء بدن را به عهده دارند.

عضلات قلب و صاف خودکار بوده و ما را قادر به کنترل آنها نمی باشیم اما حرکات عضلات اسکلتی را می توانیم کنترل کنیم. فیبرهای تشکیل دهنده عضلات در بدن نیز به 2 تیپ متفاوت تقسیم بندی می گردند:

فیبر کند : فیبر کند و یا قرمز که انقباض کند و مداوم داشته و دیر خسته و فرسوده می گردد- ظرفیت اکسیداسیون بالا داشته بنابراین در تمرینات هوازی کاربرد دارند.

فیبر تند : فیبر تند و یا سفید که انقباض سریع و قدرتمند داشته اما خیلی زود خسته و فرسوده می گردد. ظرفیت اکسیداسیون در آنها اندک می باشد و در تمرینات بی هوازی کاربرد دارند.

معمولا عضلات در بدن به صورت جفت عمل کرده به طوری که هر سمت یک مفصل یک عضله قرار می گیرد و حرکات مخالف را به کمک هم پدید می آورند. این جفت عضله به عضله موافق (AGONISI) و عضله مخالف (ANTAGONI) موسوم می باشند. مثلا در بازو عضله سه سر با انقباض خود سبب صاف شدن بازو و عضله دو سر با انقباض خود سبب خم شدن بازو می گردد.

آتروفی (ATROPHY) : هنگامی که عضلات برای مدت طولانی از فعالیت شان کاسته می گردد به تدریج حجم شان تحلیل رفته و کوچک می شوند که به آن آتروفی می گویند.

هایپرتروفی (HYPERTOPHY) : هنگامی که فعالیت عضلات افزایش می یابد سبب افزایش حجم و اندازه سلول های عضلانی می گردد که هایپرتروفی نام دارد.

مکانیزم افزایش حجم عضلات

تصور کنید که شما با یک عضله خاص در بدن وزنه ای به وزن یک کیلوگرم را روزانه بلند می کنید. هنگامی که این وزنه از یک کیلوگرم مثلا به 5 کیلوگرم افزایش می یابد ابتدا با بلند کردن آن وزنه بطور مکرر در فیبرهای عضلانی یک پارگی میکروسکوپی پدید می آید که میکروتراما (MICROTRAUMA) نام دارد. سپس بدن شما سعی می کند با آن وزنه جدید سازگاری حاصل کرده و نیروی عضله مورد نظر را افزایش دهد. بنابراین هنگام ترمیم فیبرهای آسیب دیده آنها را قوی تر و با استحکام تر از پیش بازسازی می کند. بر خلاف تصور هنگامی که به حجم عضلات افزوده می گردد در واقع به اندازه سلولهای عضلانی افزوده می گردد و نه به تعداد آنها. تعداد سلول های عضلانی در طول حیات ثابت می باشند. اما این تعداد در افراد مختلف تفاوت دارد. یکی از عللی که برخی افراد سریع تر عضلانی می گردند نیز همین موضوع می باشند. بنابراین عضلات پس از انجام تمرینات با وزنه نیاز به زمان دارند که مجددا خود را ترمیم کنند. این مدت زمان ترمیم (RECOVERY TIME) نام دارد. بنابراین شما هیچ گاه نباید بر روی یک گروه عضلات هر روز بدون وقفه کار کنید زیرا در این صورت تنها به عضلات خود آسیب وارد می آورید.

زمان ترمیم معمولا 3-2 روز می باشد.

در روند سازگاری نه تنها حجم سلول های عصبی افزایش می یابد بلکه به تعداد مویرگ هایی که به عضلات خون رسانی می کنند نیز افزوده می گردد زیرا عضله بزرگ تر و پرکارتر به خون ، اکسیژن و مواد مغذی بیشتری نیاز دارد. یک عامل بسیار مهم دیگر نیز در توانایی بدن به عضلانی گشتن وجود دارد و آن هم وراثت می باشد. بطور کلی سه تیپ متفاوت از ساختار بدنی وجود دارد:

اکتومورف(ECTOMORPH ) :  بدن لاغر، استخوان بندی کوچک افزایش حجم عضلات در این نوع ساختار جسمی دشوار می باشد.

مزومورف (MESOMORPH ) : بدن عضلانی و چربی اندک، افزایش حجم عضلات در این نوع ساختار جسمی تقریبا آسان می باشد.

آندومورف (ENDOMORPH ) :  بدن چاق و استخوان بندی درشت. این افراد مستعد اضافه وزن می باشند. البته از نوع چربی در این بین تصور غلط نیز وجود دارد آنهم این می باشد که تمرینات بدنسازی سبب کاهش چربی می گردند . تمرینات بدنسازی بیشتر سبب افزایش حجم عضلات می گردد و در سوزاندن چربی های بدن نمی تواند کارساز باشد. برای سوزاندن چربی های بدن می باید به تمرینات هوازی پرداخت .