نقش تنفس در ورزش

تنفس

Breathing

نویسنده: ارون هوپز Aaron Hoopes

هرگاه در یکی از سمینارهای کاراته، آموزش می دهم، همواره شاگردانی هستند که از طریق بینی، عمل دم و بازدم را انجام می دهند. اولین سئوالی که همیشه پرسیده می شود این است که، چرا ما از راه بینی دم و بازدم می کنیم؟

این پرسش درستی است و دوست دارم در همین جا به شرح آن بپردازم. پیش از آن، دوست دارم کمی درباره انرژی کی Ki و این که چطور و چگونه به تنفس مربوط می شود توضیح دهم. کاراته کا کم و بیش از مفهوم انرژی کی Ki آگاه است. کی به انرژی طبیعی جهان که بر هر چیز نفوذ می کند، اشاره دارد. کل ماده، از کوچک ترین اتم ها و مولکول ها تا بزرگ ترین سیارات و ستارگان، از این انرژی خلق می شوند.

کی Ki،نیروی حیاتی زندگی است. منبع هر چیز موجود است. کی Ki جلوه ها یا نشانه های بسیاری دارد. فرهنگ ها و فلسفه های متفاوت آن را با اسامی متفاوت می نامند. در دانش متافیزیک ، به آن “نیروی حیاتی” گفته می شود. فردریچ مسمر آن را ” مغناطیس حیوانی” می نامید. و هندی ها و یوگی های هندو آن را ” پرانا” عنوان می کردند. در میان ورزشکاران کونگ فو و تای چی چینی به چی Chi شهرت دارد. به طور طبیعی، کی Ki در هر جلوه ای دیده می شود و تعاریف متفاوتی دارد، اما در اصل یکسان است. قدرتی است که ما را قادر به فکر کردن، حرکت کردن، نفس کشیدن و زندگی کردن می کند، نیرویی است که جاذبه را خلق می کند به مانند عمل نیروی جاذبه ( گرانش) چیزی است که الکتریسیته را خلق می کند. رابط بین درک ما از دنیاهای درونی و بیرونی است. ارتباط یا پیوند ما با جریان کائنات و نخستین نیروی حرکتی در بدن انسان است. کی Ki  تنفس نیست، قدرتی است که نفس کشیدن را برای ما امکان پذیر می کند. در حقیقت، کی Ki انرژی نیست، چیزی است که به انرژی، قدرت می دهد برای بودن انرژی .

کی Ki ، قدرتی است ورای حرکت و اندیشه. همه جا هست. در اکسیژنی که استنتاق می کنیم و خونی که در رگ های ما جاری است.

تعریف کی Ki به طور مشخص دشوار است. نمی توان آن را دید یا سنجید، نمی توان آن را لمس کرد یا تسخیر کرد. همه جا هست اما هیچ شیوه ای برای لمس کردن آن، آشکار کردن آن یا حتی اثبات وجود آن نداریم. بنابراین پذیرفتن مفهوم کی Ki بسیار دشوار است. ذهن غربی چیزی را که لمس کردنی، محسوس و مشخص است دوست دارد و توضیح علمی ای را می پذیرد که تعریف ، تشریح و طبقه بندی می کند. کی Ki فراسوی این نوع توضیحات است. به آسانی در چارچوب محکم زیست پزشکی قرار نمی گیرد. در حقیقت در آن، عبارات یا واژه ها غیرقابل تعریف است. اما ما به عنوان یک کاراته کا در حقیقت، شناخت خوبی از کی Ki داریم، زیرا در زمان تمرین کردن می توانیم احساسش کنیم.

قدرتی است که وقتی یک تکنیک قوی را اجرا می کنیم، خلق می کنیم. بدن به عنوان یک واحد کامل کار می کند و نیرویی که تولید می شود قابل توجه است. کی Ki در بدن مانند قدرت یک باتری قابل شارژ است. گاهی نیاز دارد که مجددا پر شود. انرژی کی Ki در دنیا پایان ناپذیر است، اما بدن برای حفظ یا ادامه نیروی حیاتی اش نیاز به کی Ki  تازه دارد. وقتی شما کی Ki خود را با کی Ki موجود در دنیا مبادله می کنید، احساس سلامتی و قدرت می کنید. وقتی با کی Ki به بدن انرژی یا نیرو می دهید به طور طبیعی، قدرت و زندگی تازه به آن داده، آن را قادر می سازید تا به آن داده، آن را قادر می سازید تا با بیماری مبارزه کند و سلامتی شما را حفظ کند. راز واقعی برای پر کردن مجدد کی Ki در طرز تنفس ما قرار دارد. تمرین درست تنفس، ما را قادر می سازد تا به مقدار کافی کی Ki برای تکنیک های مان جمع آوری کنیم. وارد کردن هوا به ریه ها و خارج کردن آن از ریه ها ( دم و بازدم) از طریق بینی تنها روشی است که بدن را قادر به تولید انرژی به طور موثر می سازد. اکثریت مردم از اهمیت دم از طریق بینی آگاهند. بینی یک سری مکانیسم های دفاعی دارد که به شدت مانع ورود آلودگی ها و هوای سرد به ریه می شود. با این وجود بازدم از طریق بینی، نیاز به درک عمیق تری از طبیعت انرژی دارد. ورزشکاران هنرهای رزمی، به خصوص کاراته کاها، نیاز به جذب و تولید انرژی دارند و به منظور تولید قدرت و نیرو برای تکنیک هایی که تمرین می کنند، هوا را وارد ریه ها می کنند. هم چنین ضروری است تا بتوانند انرژی را تا لحظه ای که به آن نیاز است در بدن حفظ کنند. به طور اساسی، وقتی ما نفس می کشیم ( عمل دم) اکسیژن تازه و انرژی را وارد بدن مان می کنیم. وقتی هوا را از طریق دهان بیرون می فرستیم ( عمل بازدم) دی اکسید کربن را که شامل تمامی توکسین ها و سمومی است که در ریه ها ساخته شده اند بیرون می رانیم. همچنین انرژی را از بدن بیرون می رانیم. اما اگر به طور دائم انرژی را بیرون برانیم هرگز این شانس را به آن نمی دهیم که یک منبع غنی از اکسیژن را تولید کند که برای تکمیل تکنیک هایمان به حداکثر کارایی به آن نیاز داریم. با بیرون فرستادن هوا از طریق دهان، در حقیقت انرژی در بازگشت به دنیای بیرون، پراکنده می شود. اگرچه دم و بازدم از طریق بینی، دور بسته ای را طی می کند، با بیرون دادن هوا ( بازدم) از طریق بینی، انرژی کی Ki به جای بیرون رانده شدن با دی اکسید کربن، به هارا hara انتقال داده می شود، که محل آن تقریبا به پهنای سه انگشت زیرناف قرار دارد.با هر نفسی که می کشیم (دم) ، انرژی بیشتری وارد بدن می شود و با حالت چرخشی به سمت هارا می رود و قوی تر و قوی تر می شود.

در طی فرایند تنفس، زبان بالا است، و بالای سقف دهان دقیقا پشت دندان های جلو را لمس می کند و هوا از طریق بینی با کمی صدای هیس خارج می شود. همچنین با عمل بازدم احساس انقباض در دیواره های شکمی حس می شود. وقتی کی Ki به قدر کافی تولید شده باشد از این راه می توانیم کی Kiرا با نیروی بسیار زیاد بیرون برانیم. البته، این روش به عنوان کیای Kiai ( فریاد ) شناخته می شود که در آن نفس از طریق دهان بیرون رانده می شود. این عامل بسیار مهمی در آموزش شوتوکان است. کیای به ما می آموزد انرژی کی Ki را به قدر کافی تولید کنیم و سپس آن را در یک تکنیک قوی بیرون برانیم. این چیزی است که تکنیک کیای را در هر کاتا چنین پویا و فعال می کند. اگر مجبور باشیم با هر تکنیک برای کیای تلاش کنیم، چون کی را با هر تنفس بیرون می رانیم به سرعت خسته خواهیم شد. سعی کنید در پایان هر تکنیک، کاتایی مانند باسای دای Bassai dai و کیای انجام دهید. به سرعت انرژی را کاهش خواهید داد. کاتای شوتوکان برای تمرین تنفس کی Ki بسیار عالی است. به خصوص Hangetsu  کاتایی است که بر تکنیک های تنفس تاکید می کند. مراحل یا اصول کیای در Hangetsu  تمامی انرژیی را که در طی بخش های دیگر کاتا تولید می کنید آزاد می کند. به یاد داشته باشید که کی Ki نیرویی است دقیق و نامرئی که برای درک آن به صبر زیاد و سال های طولانی تمرین نیاز داریم.

توانایی برای شل کردن عضلات یا ریلکس کردن و نفس کشیدن، به طور موثری در آموزش تولید کی Ki مفید خواهد بود. وقتی ذهن وجسم تان با هم در آرامش کار می کنند و درست نفس می کشید، میزان زیادی از انرژی می تواند در وجودتان جاری شود. اجباری در کار نیست، تنها از سرعت خود بکاهید، عضلاتتان را شل کنید و از طریق بینی نفس بکشید.