وینگچون (به چینی: :咏春拳) یکی از سبکهای ورزشی رزمی چینی، و در ایران زیر نظر فدراسیون ووشو میباشد. این سبک دارای فلسفه سنتی کونگ فو و قدمت بیش از ۳۵۰ ساله است و بیشتر بر روی مبارزه در فاصله نزدیک و کاربردی یک به چند نفر بر اساس رفلکسولوژی بدن تأکید دارد.
این روش مبارزه که ابتدا به نام سئولیم تائو یا سئونیم تائو (به معنی روش ایده کوچک) معروف بود، ابتدا توسط استادان ارشد معبد شائولین طراحی و ایجاد شده بود، که برخلاف سبکهای دیگر شائولین بر اساس آناتومی بدن و قوانین ریاضی و اشکال هندسی برای حملات ساده، سریع و کاربردی و دفاع کردن توسط زاویههای خاص به خصوص زاویه ۴۵ درجه و گارد بر اساس خط مستقیم و نسبت طلایی 1.61….. بود.
حمله به معبد توسط دولت چین و کشته شدن بسیاری از شاگردان و استادان و همچنین نابودی معبد باعث شد که هر کدام از استادان باقیمانده در گوشههایی از چین بهطور مخفیانه زندگی کنند. در این میان یکی از استادان باقی مانده که راهبه خانمی به اسم انجی مویی بود، روش سئولیم کونگ فو خود را به دختری به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) با تغییراتی که بر اساس آناتومی زنانه و استفاده از نیرو و انرژی حریف علیه خودش بود، آموزش داد، که بعدها به نام سبک وینگ چون به شهرت رسید. مبارزاتی که توسط وینگ چون انجام میشد باعث شهرت او شد بهطوریکه افراد بسیاری برای مبارزه با او از نقاط دیگر به آنجا میآمدند. خانم وینگ چون با شخصی به نام لئونگ بک چائو که تاجری به نام و مبارزی قوی بود -که البته با خانم وینگ چون مبارزه کرده بود و شکست هم خورده بود- ازدواج کرد. خانم وینگ چون تمامی آموختههای خود را به او یاد داد این سبک چند نسل بعد توسط استاد لئونگ جان که یکی از استادان معروف کونگ فو در زمان خود بود به شهرت رسید. از استاد لئونگ جان، به عنوان استاد بدون شکست یاد میشود. شهرت جهانی وینگ چون توسط استاد ایپ من و شاگردانش ( ایپ چون، دکتر لئونگ تیگ ، چو شونگ تینگ ،وون شون لئونگ ، لومن کام، و بروس لی) به اوج خود رسید.
ایپ من اولین فردی بود که به صورت عمومی آموزش وینگ چون را در هنگ کنگ آغاز کرد؛ و دکتر لئونگ تینگ دومین سیفو از سبک وینگ چون بود که به صورت عمومی این هنر را آموزش و در جهان گسترش داد در حال حاضر بیشتر مدرسان درجه یک وینگ چون از سیستم WT تبعیت دارند. حرکت دریک مسیر مستقیم و مسیرهای متفاوت، سرعت ضربات و تکنیکهای مستقیم و ترکیبی، در جهت خنثی نمودن حملات حریف -بیشتر از اعمال نیرو برای ضربه زدن- یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگیهای بارز این هنر محسوب میشود. حرکات دست در این سبک بیشتر است و جزو سبکهای جنوبی چین محسوب میشود.
در سال 1372 فیروز قهرمانی ورزش وینگ چون را به ایران وارد کرد. از شاگردان خوب فیروز قهرمانی می توان به علی محبوبی و شیرویه حسن زاده اشاره کرد. این ورزش تا حدودی در ایران رواج پیدا کرد اما پس از مدتی ارتباط فیروز قهرمانی با سازمان WT در آلمان قطع شد و بعد از مدتی سیفو شیرویه حسن زاده توانست با تلاش دوباره این سازمان وارد ایران کند. اکنون مسئول ورزش وینگ چون WT ایران سی فو شیرویه حسن زاده است او سرمربی اسبق تیم ملی ووشو و داور ممتاز بین المللی نیر می باشد.